Party

Właściwie ten wiersz, "After party", powinienem wkleić jutro, ale co tam: wkleję już dzisiaj. Tym samym uzupełniam ten blog o pewne aspekty poetycko-tematyczne. Koncepcja się rozszerza. A ten wiersz "After party" pisany na solidnym kacu po urodzinowej imprezie u Wieńka. Pomyślałem, że trzeźwiutki jak świnka wkleję go teraz zachowując głęboką pamięć o minionym, istotny ślad nieprzemijalnego:

After party

kolejna rzecz która nie pochodzi ode mnie

i ze mnie nie wychodzi jak ten śnieg

bieleje za oknem a ja czuję że niebawem

wyzionę ducha wczoraj była świetna zabawa

koleżanka urządziła imprezę jej chłopak

a mój przyjaciel

co ze mnie nie wychodzi nie jest moje

dzisiaj chwila spokoju na obiedzie u babci

kiedy siedziałem na krześle całkowicie sam

mówiła do mnie kuchnia i życie

półmrok ledwie światło dania zupka

nic bowiem ode mnie nie pochodzi

słyszałem i widziałem mówił papież

na dworze już zimno zimne grudnie

i moja niemożność dojścia gdziekolwiek

lęki które lęgną się jak u kreta pod skórą

wszystkiego się boję najmniej snu

ach gdyby tak sen był stowarzyszony

a nie jest bo właśnie teraz powoli umieram

na pierwsze drugie trzecie i czwarte danie

ciemność pod skórą tylko ona

jest moja

tam najgłębiej zakopany

najciemniejszy ślad

próżno wydobywać zupka i drugie

zielone monety za które nic nie kupię

przyjaciele przed którymi udaję że jestem

ciastko które dodało mi siły

sklepik na dole który świeci w nocy

para skarpetek i para kaloszy na zimę

ciepłe skarpety na bujanym fotelu

i tym w kącie na którym siadam

rzadko i niechętnie babcia która nie poddaje się

i umiera na rozpacz tata który umiera

na rozpacz dziadek który umiera z nudów

mama która żyje i umiera Ewelinka

która jest pośrodku tego ja który niebawem

wyzionę ducha po moje trzecie czwarte

pierwsze i dziesiąte danie ach te porządki

Panie Boże oświeć mnie i napełnij

moją duszę zielona trawka w koszyczku

i dzieciątko Jezus świecąca się choinka

tyle siły włożyliśmy w nasz przytulny domek

w nasze przytulne państewko pluszowych sów

i misiów i cieni tyle siły i teraz after party

teraz czuję że wyzionę ducha jestem delikatny

wywaliło mi wątrobę na kacu z dachu

na podwórku mojego rodzinnego domu

zjeżdża kotek burek łapie wróbelka

ja łapię słońce i słoneczne promienie

a kiedy deszcz to chowam się w mojej pieczarze

i tam notuję jak krople uderzają o szybę

i blat stołu notuję ich powolne spadanie

kiedy jem zupę pomidorową

zmarła babcia Jasia z kluczami dzyń dzyń

i święci Mikołaje i renifery i sanie

i moje skąpstwo aż do zatracenia

wszystkich pieniędzy i moje wszystkie lata

i ta jedne jedyne święta i ta jedna jedyna Wigilia

którą spędzę na niczym odpoczywając

po tym wszystkim co mi się przytrafiło

dzisiaj adwent miałem iść do Kościoła

posłuchać że adwent księża w fiolecie

i bieli ite missa est pater noster

agnus dei brakuje mi organów i chóru

kościelnego brakuje mi śpiewów i chorału

brakuje mi gitar i szopki ale jestem słaby

wylewam się jak deszcz na blat stołu

mojej babci powolne kapanie po pierwsze

drugie trzecie czwarte danie po wrzące

talerze i miski po zupie burdel Panie

po obiedzie u babci wrzątek we mnie

i powolne smutne kapanie deszczu do środka

do wewnątrz

przyjaciela mam jednego może dwóch trzech

wszyscy obdarzeni oceaniczną głębią

i mądrością jak szerokie kontynenty świata

wszyscy potwornie zaniedbani pijący na umór

piwo i wódkę i whisky na lodzie

te wszystkie nadmiernie zdolne obdartusy

za którymi podążam od wielu lat

ci wszyscy pięknie przegrani geniusze

o tłustych włosach i rumianej cerze

ci wszyscy od których biorę śnieg i płomień

oni w tej kuchni u mojej babci

i ja z tym moim powolnym kapaniem

na blat stołu witam pszczeli wosk

który wylewa się z miodu który wlewam

do herbaty

wylew i wlew

pszczoły i kapanie

deszcz i śnieg

na mroźnej ulicy w zimny grudzień

kiedy z przyjaciółmi szukamy

ciepłego miejsca i posiłku

a ja marzę o tym by znaleźć się w łóżku

dzisiaj jestem niezmiernie słaby

nawet kawa nie pomoże bo mróz

w środku i żaby

tańcząca we mnie dziewczynka w czerni

podsuwa mi obrazek w złoconych ramkach

na nim wycięty z gazety maleńki biały kotek

głaszczę go po futerku i jest mi lepiej

on siada mi na nogach koty wyciągają choroby

może ten wyciągnie ze mnie śmierć i umieranie

po pierwsze drugie trzecie czwarte

zewsząd powolne kapanie

marzy mi się aby blat stołu mojej babci

na razie deszcz spływa z rynny garażu

na moim rodzinnym podwórku

gdzie zimne powietrze łapią białe koty

Myślę, że pisanie poezji to przeżycie prawdziwie istotne. Tym samym, niech żyje to, co istotne, chwała istocie i lampkom na choince i białym łańcuchom i złotym bańkom. Choć święta za nami, niech żyją święta, ten czas zielony, biała i czerwona reminiscencja. Święta są we mnie, jeszcze nie umarły, a ja idę w ten czas zielony, w ten zwyczajny czas, świąteczny i biały, idę przez śnieg i zostawiam zielone choinki, bańki i łańcuchy. Niech żyje poezja, niech żyje czas zielonego, zwyczajnego święta. Niech żyje szary poeta.