Obrażasz ludzi, wypierdalasz ich ze swojego życia. Problem w tym, że oni swoją beznadziejną postawą po prostu dostali to, na co zasłużyli.
Bóg ma nieskończoną ilość twarzy, ale ta jego najbardziej podstawowa to twarz
bardzo delikatnego, ale stanowczego realisty, który jednocześnie najbardziej
kocha wariatów, dziwaków, marzycieli.
Jeśli mnie kochasz, puść dzwona.
Ktoś mi kiedyś napisał na portalu literackim, że potrafię nienawidzić. I ja się
z tym zgadzam, bo bez tego pieprzu, czy byłaby w ogóle możliwa miłość?
Nie ma niczego piękniejszego aniżeli królestwo fantazji, niestety z takim
„świętym oburzeniem” przyjmowane przez przeróżne „święte gremia”, proklamujące
tzw. godne życie i rozsądek.
Piętniewicz, porozstawiaj wszystkich jak figury na szachownicy, teraz już
możesz.
To życie jest święte, a ty się nie broń.
Całe życie kłóciłeś się, sprzeczałeś, napierdalałeś, czas osiąść na laurach
zgody.
Marian Stala – mój najlepszy przyjaciel. I najgorszy wróg.
Czy Piętniewicz ma prawo? Kto dał mu takie prawo? To proste, jego choroba na
samotność.
To bardzo nieszczęśliwy w sumie człowiek. I do szczętu schorowany.
Piętniewicza bardzo trudno pokochać. Jego choroba to prawdziwe piekło dla
innych.
Piętniewicz przez całe życie tęsknił za jednym: za prawdziwą miłością.
Piętniewicz ma przyjaciela Lamprechta. Niestety ten co rusz go zdradza.
Czy ją kochałeś, nie wiesz. Statki wolno płyną w dół.
Próbuję wam powiedzieć, że życie jest bardzo dynamiczne, ale wy uważacie, że to
nie wypada. Możecie mnie przebić harpunem.
Myślisz tylko o dwóch rzeczach: o świętej ciszy Boga i o literaturze.
Masz podejrzenie, że Pieczon uważa cię za pieprzniętego, ale nie okazuje tego.
I odtąd w życiu będziesz robił jedno: wylewał wiadra łez.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz