Tęsknię za Paulem Rogowskim. To mój najlepszy przyjaciel, korepetytor.
Drogi naszych wrażliwości i Optyk: ostatnie starcie.
Ja mistrz, wyciągam dłonie.
I będziesz szedł odtąd często w sytuacje ciebie raniące, moje słońce.
Naucz się gry w zaświat, reguły są podobne do tego świata tutaj, choć nieco
odwrócone.
Puściłem ją wolno, niech się dzieje.
Wyobrażenie Boga jako Miłosiernego Ojca? Nie wiem. Bóg według mnie jest jakąś
potwornością, straszliwością, to wcale nie jest fajny facet.
Nie potrafię przestać myśleć o jej cipce… Zaraz zemdleję z pragnienia.
Chodząca po ziemi, ucieleśniona wścieklica i rozpacz – kobieta. A to wszystko
bierze się z totalnie zaburzonej relacji z którymś z rodziców, albowiem dom
rodzinny to nierzadko infernum.
Wy wszyscy nieudacznicy w Zwisie, co do jednego prawie, udajecie szlachetnych,
a jedynie stroicie się w nieswoje piórka, pieprzę was, wymiotuję wami. Snoby
ohydne, śmierdzące, pseudoartyści, beztalencia, tanie imitacje.
Jam jest prawdziwy orzeł, potrafię polecieć bardzo wysoko.
Bezpowrotnie utracone poczucie humoru w tym dziwnym społeczeństwie…
Ktoś, kto przynajmniej raz w życiu nie harpał maślaka, nie jest godzien nazywać
się córką Bożą…
Będziemy jeszcze wszyscy śmiać się, żartować, będzie bardzo miło, to są oceany,
rozumiecie?
Każdy to dzień to nowa, wewnętrzna bitwa, na chwałę Pana!
Bóg to wielki jajcarz, ale mnie Jego poczucie humoru mało śmieszy.
Pan nie jest na wakacjach Panie Pawle Rogowski, Pan morderczo walczy, a ja
jestem Pana szablą.
Cóż za przedziwna gra między dwoma światami, oparta przede wszystkim na
dyskrecji, przemilczeniu, nieujawnianiu całej prawdy, delikatnych bardzo
znakach w widzialnym świecie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz